De laatste uitstapjes...!

Oehoeee! Welkom bij de volgende aflevering van Brit en Marloes in Indonesië, leuk dat jullie weer lezen!

Mijn vorige verhaal eindigde toen wij net terug kwamen van de Gili eilanden.
De woensdag daarna zijn wij wederom op stagebezoek geweest bij alle drie de scholen en dus bij alle meiden.
Donderdag gingen wij met Kimberly en haar klas mee naar de dierentuin van Yogyakarta…
Hier waren wij nog niet geweest! Het was een mooie dierentuin en de dieren zagen er goed verzorgd uit. Gelukkig! We liepen met de kinderen mee, iedereen had een eigen groepje (ik had toevallig het ‘oranje’ groepje). Leuk om weer even juf te zijn! In de dierentuin heb ik ook nog een plaatselijke sjaal omgehad: een slang. Het was een gezellige en bloedhete ochtend.

Zaterdag was er bij de Universiteit een Culture Fest. De studenten was gevraagd om een gedicht in het Nederlands te vertalen en voor te dragen. Dit moest natuurlijk wel twee keer (!!) geoefend worden op de Universiteit, om vervolgens op zaterdag op te treden. Deze avond begon al om 17.00 uur Indonesische tijd. Aangezien wij nog steeds in ons hoofd hebben dat ’17.00 uur 17.00 uur is’, zaten wij daar om kwart voor vijf. Uiteraard begon het hele gebeuren pas om 17.30 uur. In het Bahasa Indonesia. Tot 21.30 uur.
HELP! Wij konden er dus helemaal niets van verstaan en achteraf bleek dat het een feest was van een afdeling waar wij helemaal niet bij hoorden… Gelukkig werden wij tussendoor even dismissed en konden we ergens wat gaan drinken om daarna even het gedicht te laten horen. Dit gedicht werd overigens in 15 verschillende talen voorgedragen. Het was (zoals je je kunt voorstellen) een enerverende avond!

Zondag gingen Brit en ik naar Pangandaran om te gaan surfen. Vorig jaar is dat voor ons niet doorgegaan omdat wij in de tyfus-situatie zaten. Nu nog maar eens een poging wagen!
We hadden een mini bus geboekt en dat ging al gauw mis. Wij werden met z’n tweeën naast de chauffeur neergezet, zodat we met onze knieën in onze nek en kaarsrecht de gatenkaasweg van 8 uur lang moesten afleggen. We konden wel janken. Nadat we hadden gezien dat achter ons alle overige passagiers heerlijk languit en achterover flink lagen te pitten, besloten we de rest van de weg maar voor ons te kijken. Al hobbelend kwamen we dan eindelijk aan in Pangandaran.
Het regende zo hard dat het leek alsof ons surf avontuur ter plekke kon starten. Van de minibus naar de kamer hebben we flinke ‘waves gecatched’. Die avond waren we, heel gezellig, de enige in het restaurantje aan het strand. Gelukkig was het eten heerlijk (niet). We hebben er maar een nachtje over geslapen…

De volgende ochtend begon ook super: we voelden ons allebei niet zo lekker. Het idee om nu op een surfplank te gaan staan klonk ons niet echt als muziek in de oren, dus hebben we een rustige dag gehad. Een beetje rondgelopen, strandwandeling gemaakt en gekeken wat er nog meer voor restaurantjes waren. ’s Avonds hebben we in een ander restaurantje gegeten wat eigenlijk precies hetzelfde bleek te zien maar dan 100 meter verder. Handig!
Daarna hebben we een tour geboekt voor de volgende dag en wat armbandjes geknoopt.

We werden om 9.00 uur opgehaald door onze gids Wawan. We gingen samen met een Duits stelletje en een Nederlands-Indonesisch stelletje (beiden van onze leeftijd) in een busje samen met Wawan en de driver.
Eerst reden we naar een Krupuk fabriek. Dit was superleuk om te zien! Midden in een klein dorpje was deze fabriek, die over gaat van vader op zoon. Het is allemaal zo ontzettend primitief! Buiten op een veld lagen alle kroepoekjes te drogen. Binnen stond een machine die de kroepoekjes maakt, vroeger gebeurde dit allemaal met de hand… wat een werk! In een andere kamer (de fabriek leek gewoon op een huis, het was ontzettend klein) zaten twee vrouwen de kroepoek te verpakken.
Toen het begon te regenen snelde iedereen naar buiten om de drogende kroepoek naar het droge te verplaatsen. Wat een gekkenhuis! Ik voelde me een beetje klunzig met mijn camera’s terwijl deze mensen zo hard aan het werk waren…

De volgende stop was ook midden in een village. Hier werd brown sugar gemaakt. Een mannetje klom in een meters hoge palmboom, zonder touwen of iets. Levensgevaarlijk! Hij haalde daar de emmertjes op die er eerder al in waren gehangen. De suikersiroop was nu in de emmertjes opgevangen uit de palmbloem. Met emmertje en al klom de man weer omlaag. Alsof het niksie is!
De suikersiroop moet vervolgens een aantal uren worden gekookt vordat het kan worden gebruikt voor bijvoorbeeld thee. Dit mochten we ter plekke proeven.
Bij deze stop konden wij tevens een mega grote vleermuis vasthouden. Deze flying fox is gered toen hij nog heel klein was, ongeveer anderhalf jaar geleden, en met de hand grootgebracht. Het beest was enorm! Natuurlijk was ik de gelukkige waarbij hij even in de hand hapte. HELP! Gelukkig was het een zacht beetje en was er niks aan de hand… Fjieuw!
Het was heel bijzonder om deze enorme vleermuis zo goed te kunnen bekijken. Wat een beest!

We gingen het busje weer in en reden een stukje verder. Wederom midden in een dorpje kwamen we bij de Ketjap Manis fabriek. Ook dit was super klein! Wanneer je in Nederland denkt aan een ‘fabriek’ denk je aan een enorm gebouw, aan massaproductie en aan veel, heel veel machines. Dat is hier niet het geval.
De Ketjap Manis wordt gemaakt van zwarte sojabonen. Oude Bintang flessen worden gebruikt om de Ketjap in te doen. De etiketten worden op de flessen geplakt en klaar is kees! (oké, het proces duurt natuurlijk wel iets langer)

De volgende stop was bij de maker van de Wajang poppen. Deze Wajang poppen werden niet gemaakt van leer, maar van hout. De hoofden van de 490 verschillende karakters worden uitgesneden in een stuk heel licht hout (ben de naam even kwijt). Daarna worden de hoofden tot in kleine details beschilderd. De Wajang poppen speler kent alle karakters en kan ze dan ook uit elkaar houden. Dit is erg knap, omdat veel poppen onwijs veel op elkaar lijken. De poppenmaker liet ons nog een stukje spel zien, super tof!

Hierna reden we weer verder in het busje. We gingen nu naar de Green Valley. Hier mochten we zwemmen in een grot. Aangezien dit erg donker was en ik daar niet zo van houd, ging deze schijterd niet tot het einde de grot in. Het was wel erg mooi!
We hebben hierna gelunched en zijn naar de volgende spot gereden: de Green Canyon. Hier hebben we een boottocht gemaakt door de prachtige natuur. Het was erg mooi om te zien! Langs de rivier nog varanen en een iguana gezien.

De een na laatste stop was in Batukaras. Hier hebben we wat gedronken en zijn we naar de viewing point gelopen. Dit stelde niet heel veel voor, alhoewel het uitzicht mooi was. Het begon al donker te worden dus we zijn de bus in gegaan om over de Bamboo bridge te lopen. Bij deze brug worden om de zoveel tijd de bamboo strengen vervangen. Er mogen maximaal vier scooters tegelijk over heen rijden en het was erg wiebelig en smal.
Daar nog wat grote spinnen gespot om weer in te stappen en door te rijden naar onze laatste spot te rijden: de turtle opvang.

Vlak voor de tsunami stond deze opvang dichter bij het strand, nu staat het achter een enorme wand. Hier worden de schildpadden eieren opgegraven uit het strand en weer ingegraven in de opvang. De kans op overleven is voor de schildpadjes in het wild erg klein. Van de 100 eieren die gelegd worden, worden er vaak maar drie volwassen. Dit komt omdat ze als ukkies meteen alleen moeten zien te overleven. Er zijn veel vijanden: vissen, vogels, krabben, etc., maar de grootste vijand is de mens. Door visnetten overlijden ze en vooral door bouwen langs het strand raken de baby turtles in de war.
Vanuit deze opvang worden de schildpadden vrijgelaten als ze wat groter zijn zodat de kans op overleven aanzienlijk groter is. Daarnaast worden gewonde schildpadden opgevangen, verzorgd en weer uitgezet. Dit was erg leuk om te zien!

Die avond vonden we een beter restaurantje waar we dan ook lekkerder gegeten hebben. De volgende dag hebben we dan eindelijk gesurft!
De zee was alleen erg wild en de stroming was mega sterk. Ik heb een paar keer op de plank kunnen staan, woehoeee, maar was voornamelijk aan het worstelen met de stroming. Toch was ik een blij mens! ’s Avonds zag ik pas hoe rood mijn knar was, door de zon die helemaal niet scheen. Oeps.

Donderdag gingen we terug naar Yogya. Ons was verteld dat wij om 6.00 uur zouden worden opgehaald, dus natuurlijk stonden wij daar iets voor 6.00 uur klaar. Natuurlijk bleek dat wij pas om 7.00 zouden vertrekken… we waren verkeerd ingelicht. Fijn!
Gelukkig hadden we plekken die 10 keer zo veel beter waren dan op de heen weg! Ik heb dan ook zonder knikkebollen bijna de hele weg getukt. Heerlijk!

’s Avonds hebben we sushi gegeten met alle meiden. Was erg gezellig en erg lekker!

Ik weet niet of het volgende verslag nog vanuit Yogya komt of al vanuit Vietnam. In Yogya was dit namelijk ons laatste uitstapje. Over minder dan 2 weken zitten wij in het vliegtuig naar Singapore om daar op het vliegveld te overnachten (10 uur lange overstap…) en door te vliegen naar Vietnam. Het gedoe met de tyfoon lijkt mee te vallen dus we gaan er van uit dat onze reis door Vietnam door kan gaan.
Ik kijk er erg naar uit! Even lekker wat nieuws, rondreizen, ben benieuwd!

Liefsxxx