Home is where the heart is

Hoi allemaal, hier weer eens een verhaaltje vanuit Indonesië. Ik zal proberen om niet te uitgebreid te kletsen want ik heb alleen vandaag alweer superveel meegemaakt… Toch wil ik zoveel mogelijk met jullie delen!

Vanuit Bandung liepen we ’s morgens naar het treinstation tegenover ons hotel. We hadden deze keer business klas, wat ons ook prima leek. Helaas bleek dit een beetje anders dan verwacht…
Geen heerlijk zittende stoelen, niet veel beenruimte, geen muziekje en geen airco. Met name dat laatste was toch wel een enorm gemis! Gelukkig duurde de treinrit niet zo lang, 8 uurtjes maar… Oepsie! Onderweg was heel veel te zien, maar we hadden het bloedje heet! Er hing gelukkig wel een ventilator aan het plafond en het raam kon een klein stukje open waardoor we in ieder geval een windje hadden. Dit scheelde wel, maar migado wat was het warm. De trein stopte best wel vaak en dan kwam er een hele hoos mensen binnen die dingen wilden verkopen. Na een paar stops werden we er bijna melig van, omdat het zo irritant was hahaha. Duizenden geuren zwermden door de trein die de mensen met zich mee namen (niet alleen van het eten dat ze verkochten). Ach ja, wel weer een bijzondere ervaring rijker!

Aangekomen in Yogyakarta zouden we worden opgehaald door Luppa. Luppa is een local hier en hij is bovendien een tourguide. Vriendinnen van Brit hebben hier vorig jaar ook gezeten en via hen hadden we in Nederland al contact met hem gehad. Mandy en Angela hadden voor ons gereserveerd in een hotel waar Luppa ons dan heen bracht. Bianca en Sarella werden opgehaald door Babette, Sabine en Rosanne. Zij konden lekker naar hun huis gaan! Wij moesten die nog gaan zoeken…
In het hotel aangekomen waren we blij om Mandy en Angela te zien. Eerst een duik genomen in het zwembad en lekker bijgekletst.

’s Avonds werden we opgehaald door Luppa en zijn vriend Ojin… op de scootert! Hahaha dit was supergrappig want we zaten dus met z’n 3en op één scooter. Hilaaaarisch! We gingen naar ViaVia om lekker een hapje te eten en een Bintangetje te drinken. Hier kwam nog een vriend van hen erbij: Jacky. Luppa zei dat hij Nederlands sprak… zegtie ‘amaai, eichenlijk sprek iek Vlaaams’ HAHAHA echt suuupergrappig! Hij heeft 4 jaar in België gewoond en snoeihard gewerkt waardoor hij nu in Yogya een eigen bedrijf heeft kunnen starten.

Nou na het eten gingen we met z’n allen naar Lucifer. Dit is een café in het centrum waar een live reggae bandje aan het optreden was en waar Mini Marley (hahaha) de lead singer was! Hier kwam al gauw de Vodka op tafel en werd het een groot feest. Meer vrienden sloten aan en op een gegeven moment stonden we lekker te dansen met z’n allen. De locals gingen naar Hugo’s, een nachtclub hier in Yogya, maar wij vonden het wel even prima zo en gingen lekker slapen. We moesten namelijk nog een huis zoeken de volgende dag…

De volgende dag, zondag alweer, gingen we met Luppa naar Jalan Malioboro. Hier gingen we lunchen en inmiddels vertelde Luppa dat hij een thuis voor ons wist met zwembad en ontbijt… Sounds good! Het is eigenlijk een hostel maar wij krijgen korting omdat we hier 2 maanden zitten. We zouden die avond of de volgende dag gaan kijken.
Nadat we net de lunch hadden besteld (Nasi Opyor, hmmmm) hoorden we muziek en gingen we de straat op. Het was namelijk carnaval! Er kwamen optochten voorbij en er werd muziek gedraaid, was heel tof om te zien. Nog leuker was dat Luppa ons kon vertellen dat de carnaval was ter ere van Yogyakarta, die als enige stad tijdens de oorlog onbezet bleef omdat ze een eigen koning heeft (goed samengevat he!).

We waren voor de avond uitgenodigd om bij Jacky thuis te komen eten. We kwamen daar aan in een heel groot huis waar ze met een aantal mensen wonen, voornamelijk studenten waaronder ook een Nederlandse jongen. Hier kregen we eerst een heerlijk soepje en daarna stond al gauw de hele tafel vol met Indonesische lekkernijen… hmmmmm! Jacky haalde een gitaar tevoorschijn en begon te spelen en te zingen… en dat klonk GOED!! Echt onwijs tof! Bleek dat hij in België ook al straatartiest was en nu ook bezig is om een CD op te nemen enzo… Luppa kan ook gitaar spelen en zingen, dus al gauw waren we met z’n allen heerlijk muziek aan het maken. Zooooo gezellig! Op een gegeven moment kwamen er nog 2 jongens bij, die konden ook gitaar spelen en zingen… Er was een jongen van 17, superverlegen, die wel even piano kon spelen. Nou goed dan, hij achter de piano.. nou we wisten echt niet wat we hoorden… BIZAR!! Die jongen is zoooooooo goed… op een gegeven moment ging hij er ook bij zingen, My Way van Frank Sinatra, echt ongelooflijk. Het lijkt wel of ze hier allemaal enorm muzikaal zijn! Het was echt zooo’n gezellige avond.. We hadden daar wel de 2 maanden uit kunnen zitten op dat moment hahaha.

Maar helaas. De volgende ochtend was de eerste bijeenkomst op school. We zagen alle meiden en Gerard, onze begeleider, bij de Sanata Dharma Universiteit waar we werden verdeeld over 3 basisscholen. We zouden de volgende ochtend beginnen met observeren!
’s Middags gingen we verhuizen naar ons nieuwe huis… Venezia Garden Guesthouse! Hier werden we geholpen door James (hij heet eigenlijk Rizal maar heel veel mensen hier hebben een soort nickname), een hele aardige Indonesische jongen met blauwe (nep) ogen.
We hebben 2 tweepersoonskamers met een suuuuperschattig badkamertje (die neem ik in mn backpack mee naar huis) en een zwembad naast het bed. Ideaal! Iedere ochtend krijgen we ontbijt waarbij we kunnen kiezen uit banana pancakes of toast met een gebakken eitje en jam. Wat willen we nog meer?! Hier kan ik mij heel goed thuis voelen voor 2 maanden!

Dinsdag was de eerste dag op de Sekolah Tumbuh. We zitten met 8 meiden van de groep op deze school. Toen we aankwamen waren we eigenlijk al gauw in shock (voor de 2e keer in Indo). Kinderen waren aan het rennen, gillen en schreeuwen op de gang. Wat een kabaal!
De adjunct directrice, Dina, verwelkomde ons. Een heel lief vrouwtje van ergens in de 30 schat ik. Het bleek allemaal nogal vaag te zijn over wat wij kwamen doen. De school dacht namelijk dat wij daar les kwamen geven, maar wij zijn hier in principe om ze te helpen met het verbeteren van het onderwijs en dan voornamelijk gericht op passend onderwijs.
We werden in tweetallen verdeeld over een aantal klassen om daar eens te observeren. Brit en ik kwamen in Grade 6, wat vergelijkbaar is met groep 8.
Mijn hemel.
In de klas was het niet veel anders dan op de gang… sterker nog. Het was exact hetzelfde. Het enige verschil was dat er nu een leerkracht voor de klas stond die les aan het geven was. Kinderen liepen door de klas, wisselden van plaats, plukten aan elkaar, riepen naar elkaar, lachten voluit en liepen zelfs de klas uit. We waren helemaal in de war. Wat een verschil vergeleken bij ons…
Wij gingen onszelf even voorstellen door onze naam te vertellen. Uiteraard deden wij dat in het Bahasa (nama saya Marloes) en in het Engels. Slechts een aantal kinderen spreken Engels dus dat schiet niet heel erg op. Hierna vroegen ze of we iets in het Nederlands konden zeggen. Natuuuurlijk konden wij dat, dus enthousiast als wij waren gingen wij voor de klas staan om hoofd, schouders, knie en teen te zingen. Hierop werden wij keihard uit (of toe..?) gelachen. Terima kasihhh! Hierna deden we het liedje in het Bahasa: kepala, puntat, lutut,kaki, lutut, kaki. Na wat lachen gieren en brullen gingen wij weer achterin de klas zitten om verder te observeren. Eerlijk gezegd hadden we het gauw gezien: er was totaaaal geen overzicht, geen orde en zeker geen rust.

Op de gang troffen we de andere meiden die er ook uitzagen alsof ze vanuit het vliegtuig rechtstreeks de school waren gaan bezoeken. Iedereen was doodmoe en we waren het roerend met elkaar eens dat wij eerst eens moesten gaan kijken of we konden helpen met klassenmanagement. Zelf les geven was in dit stadium niet eens mogelijk!

We spraken hierna met Dina en vertelden dat wij hadden bedacht om met z’n allen als groep te functioneren en een schoolbreed project op te zetten. We willen graag onze kennis met ze delen over klassenmanagement en trucjes en regeltjes aanleren. Dina was erg enthousiast en ’s middags gingen we vergaderen met het hele (!!) schoolteam. Ook hier hebben we onze plannen verteld en daarbij nadrukkelijk uitgelegd dat we echt alleen willen helpen en dat ze zich niet verplicht moeten voelen om dingen te veranderen als ze zich daar niet goed bij voelen. Toen we vroegen naar hun mening over de ideeën, waren ze zeer positief. Een leerkracht zei “I don’t think it’s good, I think it’s far above!”. Dit was natuurlijk super om te horen!
Daarna vroegen ze wat ze alsjeblieft terug konden doen voor ons omdat we ze zo erg zouden helpen, zo lief! Wij zeiden al dat we het echt heel leuk vinden om hier überhaupt te zijn, maar we mogen nu mee doen aan workshops traditionele dans, muziek en kleding. Heel gaaf!

Het ziet er naar uit dat we echt een tof project hebben en we kunnen allemaal niet wachten om te beginnen!

Verder zijn we deze week veel uit eten geweest, hele leuke tentjes gezien. Zo was er een tentje genaamd Milas, wat ik heel erg gaaf vond. We kwamen aan in een soort grote geheime tuin met allemaal kaarsjes en waar we op de grond aan een tafel zaten. Supercool! En heerlijk gegeten: pannenkoek met spinazie en broccoli, goed ideeeeee he!

Gister ochtend gingen we met Luppa op de fiets naar de sawa’s. We vertrokken ’s morgens om 8 uur omdat de boeren dan aan het werk zouden zijn. Uiteraard hadden we weer enorm veel bekijks met onze witte armpjes en beentjes en rare kleuren haar. Fietsen voelde wel even heel vertrouwd, behalve dat onze knieën bijna boven het stuur uit staken omdat wij natuurlijk enorm lang zijn vergeleken met de gemiddelde Indo.
We fietsten een stukje door de stad en daarna kwamen we bij het platteland. We gingen het hele proces langs waarbij we natuurlijk begonnen bij het planten van de rijst. Hop, fiets neer gezet en de sawa in. Ja, letterlijk in. Tot aan je knieën heeeerlijk in de warme modder tussen de Indonesische vrouwtjes. Ik deed erg mijn best om de rijstplantjes ook zo snel te planten, maar wanneer ik 2 plantjes had geplant hadden de vrouwen al een hele rij. Oepsie! Het was wel heel leuk om te ervaren en ik heb diep respect voor deze boerinnen dat ze dit zo lang vol houden. De hele dag gebukt werken in de snikhete zon in de zopige warme modder.

Hierna gingen we naar de overkant waar een rijstveld was, klaar om gekapt te worden. Met een vlijmscherpe zeis in mijn hand stapte ik stoer de modder weer in en begon ik te kappen. Daarna moest de berg met gekapte rijstplanten mee worden genomen want ze moesten worden uitgeslagen. Dit was de volgende stap in het proces. Door met de planten hard te meppen (act like you’re mad with your boyfriend! Angry angry!) op houten planken kwamen alle zaadjes er uit.
Deze zaadjes worden verzameld in zakken en naar een werkplaats gebracht. Hier worden ze eerst een tijd te drogen gelegd. Vervolgens gaan ze door een machine waarin de vliesjes van de rijst worden gehaald. Deze vliesjes worden gebruikt voor eten voor het vee en de rijst wordt in zakken gedaan; klaar voor de verkoop!

Hierna fietsten we langs een Tempe home-fabriek. Hier woonde een (ook heel klein) vrouwtje die tempe maakt van sojabonen. Ook dit werd uitgebreid verteld door Luppa, superleuk! De sojabonen worden in bananenblad en krant stuk voor stuk ingepakt, waardoor ze gaan schimmelen en je uiteindelijk tempe hebt. Hier worden kerfjes in gemaakt zodat het mengsel van knoflook, zout en koriander goed kan intrekken in het schimmelblokje. Dit wordt gefrituurd in de olie (in een piepklein keukentje, zo schattig!) en tatadataaaa: kakelverse tempe! Heeeeerlijk!

Hierna fietsten we terug naar huis en hebben we lekker bij het zwembad geluierd. Wat een naar leven!

Vandaag gingen we Cave Tubing, op grote opblaasbanden een rivier(tje) af. We hadden al gehoord dat het niet héél spectaculair zou zijn, maar toch hadden we er zin in. En dat na een avond stappen en slechts 3 uurtjes slaap! We gingen samen met Luppa en Ojin (mijn grote (niet letterlijk natuurlijk) dans voorbeeld!) in de auto er naar toe. Af en toe even voor fotomodel spelen met zijn allen als belanda’s met de indo’s en op naar de rivier! Het bleek een enorme bruine sloot te zijn met hier en daar een ‘stroming’. Suuuuperspannend! Haha nee echt, het was wel heel leuk. Het hoogtepunt was (letterlijk en figuurlijk) het springen van een hoog plateau. Als een stel mietjes stonden we bovenop dat ding met knikkende knietjes onszelf helemaal gek te praten om toch wel te springen, want ja, anders krijg je natuurlijk spijt. Met een adrenaline boost dreven we nog een stukje verder om heerlijk nasi goreng te nuttigen als lunch. Daarna was de 2e rit maar nu dan echt door de grot. Deze was wel indrukwekkend, het was heel donker en de honderden vleermuisjes hadden wij niet gezien als de gids geen zaklampje bij zich had.

Na het Cave Tubing gingen we naar het strand. Dit was nog een aardig stuk rijden over een hobbelige weg van hier tot aan de overkant. Ik denk dat de schokdempertjes van de auto meteen kunnen worden vervangen, maar het was de moeite waard want het strand was wel even heerlijk! Lekker gezwommen en even gepowernapt. Jacky kwam ook nog met zijn zus en met Coco, een andere vriend. Op een gegeven moment was het al half 5 ofzo en de zon was onder aan het gaan, toen er een man aan kwam lopen met een enorme vis in zijn hand. Deze vis kwam blijkbaar net uit de zee want hij probeerde nog een beetje naar lucht te happen ook al was hij meer dood dan levend.
Na wat foto’s van deze vangst van de beste man te hebben gemaakt, zaten wij een uurtje later te smullen van de vis die inmiddels gekruid en gegrild was. SUUUUPER LEKKER! En natuurlijk rijst erbij en alles eten met onze handjes (die we de hele dag nog niet hadden gewassen.. goed voor de weerstand).

Dit zijn echt van die momentjes waarop ik mijzelf dwing om even stil te staan bij het feit dat ik hier ben en dat ik dit allemaal mag meemaken. In het begin was het echt wel even wennen maar nu kan ik niet anders dan positief en dankbaar zijn. Ik ben hier nu 2 weken en heb al zo veel gezien! De rijstvelden om me heen lijken normaal te worden, maar af en toe sta ik stil en kijk ik om mij heen en dan denk ik: wauw! Zo gaaf om hier te mogen zijn!
Van de mensen hier kunnen wij heel wat leren. Wij vroegen ons in het begin af waarom er zo veel mensen op straat hingen, maar mensen leven hier van dag tot dag. Ze werken niet omdat ze rekeningen moeten betalen en omdat ze moeten shoppen of om carrière te maken. Ze werken hier omdat ze de volgende dag moeten eten. Wanneer ze genoeg verdiend hebben op een dag, dan stoppen ze en zijn ze dankbaar voor wat ze hebben. Ze zijn zo gastvrij en zo aardig, ze maken tijd vrij voor elkaar en ze zijn gelukkig met de kleine dingen die ze hebben. Dat is heel mooi om te zien!

Zo, nu ben ik moe en ga ik lekker naar bed. Morgen ochtend gaan we de week opening op school bijwonen en een beetje filmen in de klassen zodat we ook echt verschil kunnen zien tussen nu en over 2 maanden. Bovendien is het natuurlijk leuk om thuis ook dingen te kunnen laten zien!

Ik hoop dat ik het verhaal niet te lang heb gemaakt hahahaha, ik heb mijn best gedaan! Volgende keer meer ervaringen en belevenissen vanuit Yogyakarta en vooral: Karimunjawaaa! Dit is een eilandengroep waarvan ik zou zeggen: GOOGLE MAAR! Vanwege het slachtfeest hebben we lang weekend en gaan we even op vakantie. I like! ;)

Liefsxxxx